Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 16, 2013
frinda
Ο "ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ" ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ (ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ)
[Ο
Γάλλος δημοσιογράφος Rene ' Puaux (1878-1937) περιγράφει το μαρτύριο
του Χρυσοστόμου στο βιβλίο του "Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης"] :
"Μόλις κατέβηκε ο μητροπολίτης στον δρόμο, ο όχλος που τον περίμενε παραληρώντας, ρίχτηκε πάνω του. Τον άρπαξαν, τον έσυραν από τη γενειάδα, του έβγαλαν τα μάτια μ' ένα μαχαίρι, του έσχισαν τα ράσα, ποδοπάτησαν το καλυμμαύχι του και χτυπούσαν ανελέητα με γροθιές και κλωτσιές το πρόσωπό του, το καταματωμένο από το αίμα που έτρεχε από τα βγαλμένα του μάτια. Τον οδήγησαν, τέλος, στην κυρίως τουρκική συνοικία, στο Τσεσμενλί, όπως είναι το όνομά της.
Εκεί υπέστη χειρότερα βασανιστήρια. Τον λιθοβόλησαν φωνάζοντας *ξεσκίστε τον σκύλο* και οι δήμιοί του, μεταξύ των οποίων ήταν και παιδιά, πήραν από ένα τμήμα του διαμελισμένου σώματός του και το περιέφεραν σε διάφορες συνοικίες ουρλιάζοντας.
Στη συνέχεια λεηλάτησαν αλύπητα τη Μητρόπολη. Πολλούς από τους ιερείς που τους έσερναν απ' τις γενειάδες τους βασάνισαν εκεί...
Την ίδια μέρα δύο διευθυντές της Σμύρνης, οι κύριοι Τσουρουκτσόγλου και Κλημάνογλου, θανατώθηκαν με βάναυσο τρόπο, καθώς σέρνονταν από αυτοκίνητο, στο πίσω μέρος του οποίου ήταν δεμένοι από τα πόδια".
[Εντουάρ Ντριό, Le roi Constantin] :
"Χιλιάδες από δυστυχείς υπάρξεις σωρευμένες κατά μήκος της προκυμαίας ρίχτηκαν στη θάλασσα.
Σε μεγάλο μήκος του λιμανιού εκατοντάδες πτωμάτων είχαν γεμίσει τη θάλασσα ώστε να μπορεί κανείς να βαδίζει πάνω σ΄αυτά. Τους επιπλέοντες αποτελείωναν οι Τούρκοι με σπαθιά και ξύλα...".
[George Horton, Αμερικανός Πρόξενος, στο βιβλίο του "Η κατάρα της Ασίας", Ινδιανάπολις 1926 (πρωτότυη έκδοση), Αθήνα 1993, σ.105] :
"Οι Τούρκοι εχόρταιναν ελεύθερα τα ακόλαστα φυλετικά και θρησκευτικά τους ένστικτα για σφαγή, βιασμούς και λεηλασία σε απόσταση βολής λίθου από τα συμμαχικά και αμερικανικά πολεμικά (πλοία), γιατί είχαν διαφωτιστεί συστηματικά, ώστε να πιστέψουν ότι αυτά δεν θα επενέβαιναν.
Μια κοινή διαταγή από τους διοικητές των πολεμικών ή από ένα ή δύο απ' αυτούς - μια εντελώς αβλαβής οβίδα που θα ριχνόταν επάνω από την τουρκική συνοικία - θα είχε ξαναφέρει τους Τούρκους στα λογικά τους".
[Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Έξοδος, τ.Α΄, σσ 12-13, αφήγηση Παναγιώτη Μαρσέλου που αιχμαλωτίστηκε στη Σμύρνη] :
"Το πρωί συγκεντωθήκαμε πέντε χιλιάδες αιχμάλωτοι... Φτάξαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, στα Χιώτικα, όπου αρχισε η μεγάλη σφαγή... Προχωρούμε για το Μπουνάρμπασι, όπου φάσαμε το βράδυ και μας βάλανε σε συρματοπλέγματα.
Άρχισαν και παίρναν πέντε - πέντε και πήγαιναν και τους σφάζαν...
Φτάνοντας ανάμεσα Μπουρνόβα και Μαγνησιά ήταν μια βρύση... Μόλις πήγε ο κόσμος να πιει λίγο νερό, έβαλαν οι Τούρκοι το πολυβόλο και άρχισαν και σκότωναν γραμμή...
Το πρωί μπήκαμε στη Μαγνησιά. Εμαζεύτηκαν όλοι οι Τούρκοι με σίδερα στα χέρια, με σπαθιά, και στάθηκαν από την μια και από την άλλη άκρια του δρόμου, που θα περνούσαμε και ανεβοκατέβαζαν τα σίδερα και τα σπαθιά και όποιος πρόφταινε και έσκυβε είχε καλώς, όποιος δεν πρόφταινε τον σκότωναν...
Ο προορισμός των αιχμαλώτων ήταν η Μαγνησιά. Εκεί ήρθε κάποια διαταγή να σταματήσει ο σκοτωμός και να καταγραφούν οι αιχμάλωτοι.
Από τις πέντε χιλιάδες είχαμε μείνει χίλιοι. Οι τέσσερις χιλιάδες σκοτώθηκαν στο δρόμο".
[Μαρτυρία Ουρανίας Αραδούλη από το Καρβουνάρι, ΤΑ ΝΕΑ - Μικρασιατική Καταστροφή] :
"...Εκεί κάτω (στην προκυμαία) ήτανε κλαθμός και οδυρμός. Τι κόσμος ήτανε μαζεμένος, τι δυστυχία ήτανε !
Είχανε σχοινί δεμένο και τους άντρες δεν τους αφήνανε να περάσουν. Πόσοι και πόσοι ντύθηκαν γυναικεία και περάσαν !
Άλλους τους καταλάβαιναν οι τούρκοι και τους αρπάζανε και τους γδύνανε. Παλικάρια αρπάζανε απ' τις μανάδες τους. Μεγάλο κακό ήτανε...
Εμείς, όταν μπήκαμε (στο πλοίο), ένας Τούρκος αξιωματικός όρμησε και άρπαξε μια ρωμιοπούλα κοπέλα όμορφη σαν το κρύο το νερό, και πέσανε ναύτες και την πήρανε από τα χέρια του...
Άμα ήτανε όμορφο κορίτσι, έπεφτε του τούρκου το μάτι επάνω του και πήγαινε και τ' άρπαζε. Ένα σωρό κοπέλες χάθηκαν έτσι.
Άλλες τις πήρανε στα χαρέμια τους, άλλες τις γλεντήσανε οι άπιστοι και ύστερα τις σφάξανε.
Γι΄αυτό τις νέες κοπέλες τις μουντζουρώναμε, τις ξεχτενίζαμε, ό,τι μπορούσανε κάνανε για να γλυτώσουνε απ' το μάτι των Τούρκων...".
[Φ.Αποστολόπουλος, "Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας", Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Έξοδος, τ.Α΄, Αθήνα, σ.π΄] :
"Ο απολογισμός της Μικρασιατικής Καταστροφής ; Σύμφωνα με τον Α.Πάλλη, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, της Θράκης και του Πόντου που εξοντώθηκαν την περίοδο 1919-1922 ανέρχονται σε 640.000, ενώ σύμφωνα με τον σύμβουλο του Ελευθερίου Βενιζέλου στη συνδιάσκεψη της Λωζάννης, Κ.Ρακτιβάν, τα θύματα της περιόδου 1919-1922 υπολογίζονται σε 500.000".
[Α.Αλεξανδρής (επιμ.), "Το αρχείον του ενομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου", τ.3, Αθήνα 2000.] :
Στην τελευταία του επιστολή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 25 Αυγούστου 1922, ο Χρυσόστομος περιέγραφε ζοφερό το μέλλον του ίδιου και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας : "Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το ελληνικόν κράτος, αλλά και σύμπαν το ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση... ζήτημα είναι εάν, όταν το παρόν μου γράμμα αναγιγνώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν τη ζωή προοριζόμενοι - τις οίδε - κατ' ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον...".-
"Μόλις κατέβηκε ο μητροπολίτης στον δρόμο, ο όχλος που τον περίμενε παραληρώντας, ρίχτηκε πάνω του. Τον άρπαξαν, τον έσυραν από τη γενειάδα, του έβγαλαν τα μάτια μ' ένα μαχαίρι, του έσχισαν τα ράσα, ποδοπάτησαν το καλυμμαύχι του και χτυπούσαν ανελέητα με γροθιές και κλωτσιές το πρόσωπό του, το καταματωμένο από το αίμα που έτρεχε από τα βγαλμένα του μάτια. Τον οδήγησαν, τέλος, στην κυρίως τουρκική συνοικία, στο Τσεσμενλί, όπως είναι το όνομά της.
Εκεί υπέστη χειρότερα βασανιστήρια. Τον λιθοβόλησαν φωνάζοντας *ξεσκίστε τον σκύλο* και οι δήμιοί του, μεταξύ των οποίων ήταν και παιδιά, πήραν από ένα τμήμα του διαμελισμένου σώματός του και το περιέφεραν σε διάφορες συνοικίες ουρλιάζοντας.
Στη συνέχεια λεηλάτησαν αλύπητα τη Μητρόπολη. Πολλούς από τους ιερείς που τους έσερναν απ' τις γενειάδες τους βασάνισαν εκεί...
Την ίδια μέρα δύο διευθυντές της Σμύρνης, οι κύριοι Τσουρουκτσόγλου και Κλημάνογλου, θανατώθηκαν με βάναυσο τρόπο, καθώς σέρνονταν από αυτοκίνητο, στο πίσω μέρος του οποίου ήταν δεμένοι από τα πόδια".
[Εντουάρ Ντριό, Le roi Constantin] :
"Χιλιάδες από δυστυχείς υπάρξεις σωρευμένες κατά μήκος της προκυμαίας ρίχτηκαν στη θάλασσα.
Σε μεγάλο μήκος του λιμανιού εκατοντάδες πτωμάτων είχαν γεμίσει τη θάλασσα ώστε να μπορεί κανείς να βαδίζει πάνω σ΄αυτά. Τους επιπλέοντες αποτελείωναν οι Τούρκοι με σπαθιά και ξύλα...".
[George Horton, Αμερικανός Πρόξενος, στο βιβλίο του "Η κατάρα της Ασίας", Ινδιανάπολις 1926 (πρωτότυη έκδοση), Αθήνα 1993, σ.105] :
"Οι Τούρκοι εχόρταιναν ελεύθερα τα ακόλαστα φυλετικά και θρησκευτικά τους ένστικτα για σφαγή, βιασμούς και λεηλασία σε απόσταση βολής λίθου από τα συμμαχικά και αμερικανικά πολεμικά (πλοία), γιατί είχαν διαφωτιστεί συστηματικά, ώστε να πιστέψουν ότι αυτά δεν θα επενέβαιναν.
Μια κοινή διαταγή από τους διοικητές των πολεμικών ή από ένα ή δύο απ' αυτούς - μια εντελώς αβλαβής οβίδα που θα ριχνόταν επάνω από την τουρκική συνοικία - θα είχε ξαναφέρει τους Τούρκους στα λογικά τους".
[Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Έξοδος, τ.Α΄, σσ 12-13, αφήγηση Παναγιώτη Μαρσέλου που αιχμαλωτίστηκε στη Σμύρνη] :
"Το πρωί συγκεντωθήκαμε πέντε χιλιάδες αιχμάλωτοι... Φτάξαμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, στα Χιώτικα, όπου αρχισε η μεγάλη σφαγή... Προχωρούμε για το Μπουνάρμπασι, όπου φάσαμε το βράδυ και μας βάλανε σε συρματοπλέγματα.
Άρχισαν και παίρναν πέντε - πέντε και πήγαιναν και τους σφάζαν...
Φτάνοντας ανάμεσα Μπουρνόβα και Μαγνησιά ήταν μια βρύση... Μόλις πήγε ο κόσμος να πιει λίγο νερό, έβαλαν οι Τούρκοι το πολυβόλο και άρχισαν και σκότωναν γραμμή...
Το πρωί μπήκαμε στη Μαγνησιά. Εμαζεύτηκαν όλοι οι Τούρκοι με σίδερα στα χέρια, με σπαθιά, και στάθηκαν από την μια και από την άλλη άκρια του δρόμου, που θα περνούσαμε και ανεβοκατέβαζαν τα σίδερα και τα σπαθιά και όποιος πρόφταινε και έσκυβε είχε καλώς, όποιος δεν πρόφταινε τον σκότωναν...
Ο προορισμός των αιχμαλώτων ήταν η Μαγνησιά. Εκεί ήρθε κάποια διαταγή να σταματήσει ο σκοτωμός και να καταγραφούν οι αιχμάλωτοι.
Από τις πέντε χιλιάδες είχαμε μείνει χίλιοι. Οι τέσσερις χιλιάδες σκοτώθηκαν στο δρόμο".
[Μαρτυρία Ουρανίας Αραδούλη από το Καρβουνάρι, ΤΑ ΝΕΑ - Μικρασιατική Καταστροφή] :
"...Εκεί κάτω (στην προκυμαία) ήτανε κλαθμός και οδυρμός. Τι κόσμος ήτανε μαζεμένος, τι δυστυχία ήτανε !
Είχανε σχοινί δεμένο και τους άντρες δεν τους αφήνανε να περάσουν. Πόσοι και πόσοι ντύθηκαν γυναικεία και περάσαν !
Άλλους τους καταλάβαιναν οι τούρκοι και τους αρπάζανε και τους γδύνανε. Παλικάρια αρπάζανε απ' τις μανάδες τους. Μεγάλο κακό ήτανε...
Εμείς, όταν μπήκαμε (στο πλοίο), ένας Τούρκος αξιωματικός όρμησε και άρπαξε μια ρωμιοπούλα κοπέλα όμορφη σαν το κρύο το νερό, και πέσανε ναύτες και την πήρανε από τα χέρια του...
Άμα ήτανε όμορφο κορίτσι, έπεφτε του τούρκου το μάτι επάνω του και πήγαινε και τ' άρπαζε. Ένα σωρό κοπέλες χάθηκαν έτσι.
Άλλες τις πήρανε στα χαρέμια τους, άλλες τις γλεντήσανε οι άπιστοι και ύστερα τις σφάξανε.
Γι΄αυτό τις νέες κοπέλες τις μουντζουρώναμε, τις ξεχτενίζαμε, ό,τι μπορούσανε κάνανε για να γλυτώσουνε απ' το μάτι των Τούρκων...".
[Φ.Αποστολόπουλος, "Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας", Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Έξοδος, τ.Α΄, Αθήνα, σ.π΄] :
"Ο απολογισμός της Μικρασιατικής Καταστροφής ; Σύμφωνα με τον Α.Πάλλη, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, της Θράκης και του Πόντου που εξοντώθηκαν την περίοδο 1919-1922 ανέρχονται σε 640.000, ενώ σύμφωνα με τον σύμβουλο του Ελευθερίου Βενιζέλου στη συνδιάσκεψη της Λωζάννης, Κ.Ρακτιβάν, τα θύματα της περιόδου 1919-1922 υπολογίζονται σε 500.000".
[Α.Αλεξανδρής (επιμ.), "Το αρχείον του ενομάρτυρος Σμύρνης Χρυσοστόμου", τ.3, Αθήνα 2000.] :
Στην τελευταία του επιστολή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 25 Αυγούστου 1922, ο Χρυσόστομος περιέγραφε ζοφερό το μέλλον του ίδιου και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας : "Ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας, το ελληνικόν κράτος, αλλά και σύμπαν το ελληνικόν Έθνος καταβαίνει πλέον εις τον Άδην από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση... ζήτημα είναι εάν, όταν το παρόν μου γράμμα αναγιγνώσκεται υπό της Υμετέρας Εξοχότητος, αν ημείς πλέον υπάρχωμεν εν τη ζωή προοριζόμενοι - τις οίδε - κατ' ανεξερευνήτους βουλάς της Θείας Προνοίας εις θυσίαν και μαρτύριον...".-
Posted in: ΙΣΤΟΡΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου