ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ !!!!!

ΣΤΙΣ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1843 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ —Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, επιστρέψας από τον βασιλικόν χορόν εις την οικίαν του, 4-2- αποθνήσκει περί την 4ην πρωϊνήν από κεραυνοβόλον αποπληξίαν, εις ηλικίαν 73 ετών. Κατά την κηδείαν του Γέρου του Μοριά, συνεκεντρώθησαν πέριξ του φερέτρου του, οι επιφανέστεροι εκ των ηρώων του Αγώνος και πολιτικών της εποχής. Τον επιτάφιον εξεφώνησεν ο ποιητής Παναγιώτης Σούτσος, όστις είπε μεταξύ άλλων : << Ανήρ μέγας ετελεύτησε και ο προσκληθείς να πλέξη τον επιτάφιον στέφανον αυτού ανάγκη να περιλάβη ολόκληρον τον μεγάλον ελληνικόν αγώνα >>.

Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 2014

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΗΝ ΠΝΥΚΑ. ΛΟΓΙΑ ΗΡΩΩΝ !!!

Αφιερωμένο στα Τουρκοκάναλα Ant1 και Mega και στους τουρκολάγνους που τα υπηρετούν.
Σύμφωνα με δημοσίευμα, στις 13 / 11 / 1838, της εφημερίδας “Αιών” αναφέρεται ότι ο Κολοκοτρώνης όταν επισκέφτηκε στις 7 Οκτωβρίου το Α΄Γυμνάσιο Αθηνών και αφού άκουσε για μιάμιση ώρα το γυμνασιάρχη Γεννάδιο και αφού ενθουσιάστηκε από την ομιλία του προς τους μαθητές, ζήτησε να απευθύνει λόγο και ο ίδιος προς αυτούς.
Ο γυμνασιάρχης ενθουσιάστηκε με την ιδέα και όρισε την επόμενη μέρα και ώρα 10 την ομιλία του Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές αλλά επειδή ο χώρος ήταν μικρός επιλέχτηκε ως τόπος εκφώνησης η Πνύκα, ως πιο ευρύχωρο μέρος αλλά και ιστορικότερο αφού ως γνωστό εκεί έβγαζαν τους λόγους τους προς τους Αθηναίους πολίτες, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

Λέγεται ότι επειδή οι μαθητές διέδωσαν την είδηση προς τους πολίτες της Αθήνας βρέθηκε πλήθος κόσμου στην Πνύκα από διάφορα επαγγέλματα και κοινωνικές τάξεις.
Ο Κολοκοτρώνης λοιπόν περιτριγυρισμένος από όλο αυτό το πλήθος έβγαλε τον ακόλουθο λόγο που πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Αιών”
Εφημερίς “Ο Αιών”, 13 Νοεμβρίου 1838
Παιδιά μου!
Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.
Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.
Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.
Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε
άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!
Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.
Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.
Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους – πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”. Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας καλό.
Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ
συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να
ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να
έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.
Τελειώνω το λόγο μου.
Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
8 Οκτωβρίου 1838

Read more »

ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ ..... ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Oταν μία μέρα έλυνα ενα σταυρόλεξο συνάντησα την ερώτηση " πτώση των αξιών ; " , δυσκολευτηκα να την βρώ την λέξη , αλλά τελικά βρέθηκε απο τις υπόλοιπες λέξεις
" ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ " .
Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν την γνώριζα την λέξη , ούτε την είχα ακούσει .
Δεν ήξερα την λέξη , αλλά ζούσα και ζώ στην "ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ " , κάθε μέρα , κάθε ώρα
και κάθε λεπτό .
Οποιός σήμερα πιστεύει σε αρχές και αξίες θεωρείται , αν μη τι άλλο , " γραφικός " .
Την ιστορία μας προσπαθούν να την " αλλάξουν " για να είμαστε αγαπημένοι με τους γείτονες.
 Το θέμα των " ΑΞΙΩΝ " και των συνθηκών που επικρατούσαν , μερικα χρόνια πριν
μας αναλύει ο Φ.Κρανιδιώτης σε άρθρο του με τον τίτλο :

<< ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ >>

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Οι δημόσιοι χώροι αντανακλούν το δημόσιο ήθος. Οι λεηλατημένες πλατείες με τα σπασμένα παγκάκια, τα ρημαγμένα συντριβάνια, τα σκουπίδια στις νησίδες και στα παρτέρια, η «τέχνη» των γκράφιτι στους τοίχους, τα βανδαλισμένα αγάλματα των ηρώων μας, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που έχτισαν σχεδόν 40 χρόνια μαϊμού «αριστεροφροσύνης».
Το «Τουβλοποιείον η Αννούλα», που παριστάνει την Παιδεία, Δια Βίου Μάθηση και Δυο Αυγά Τουρκίας πλησιάζει στο απόγειο της απόδοσης. Πλέον με 6 μπαίνεις στα ΤΕΙ και με 8 σε ΑΕΙ. Κάτω από την βάση εννοείται. Μπορεί να είσαι “δυσλεκτικός” μαλάκας, να μην μπορείς να βρεις την πόλη σου στο χάρτη, να έχεις εθνική συνείδηση μετέωρου μπαμπουΐνου αλλά, όσο κι αστροπέλεκας να ‘σαι, το «Τουβλοποιείον η Αννούλα» θα σε στοιβάξει σε κάποια ανώτατη σχολή.
Δεν φταίει βέβαια μόνον η Αννούλα. Πήρε δεκαετίες ο άθλος του αφελληνισμού, της ασυδοσίας, της κατάλυσης κάθε έννοιας πειθαρχίας και ελέγχου.
Δεν πήγα ποτέ σε σχολείο που να ‘χε κεντρική θέρμανση. 6^ο Δημοτικό Κορυδαλλού, Γυμνάσιο Αρρένων και 1^ο Λύκειο Κορυδαλλού, μια ζωή το «δαγκώναμε». Οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές μας ήταν κακά αμειβόμενοι και δίδασκαν σε γκρίζα κτίρια, με ανύπαρκτες υποδομές και μικρά τσιμεντένια προαύλια. Στο δε Γυμνάσιο ήμασταν 40 ματσουλαραίοι σε κάθε τμήμα. Πάντως μάθαμε ελληνικά της προκοπής, γεωγραφία, Ιστορία, στοιχειώδη μαθηματικά. Πήραμε μια ιδέα από τον Ελληνικό Τρόπο, μάθαμε πέντε πράγματα για την χώρα μας, τον Λαό μας, την Ιστορία του και για τις άλλες χώρες και τους άλλους λαούς. Μάθαμε το βασικό εργαλείο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της ελευθερίας: την ελληνική γλώσσα και πάνω απ’ όλα μάθαμε το αυτονόητο: ν’ αγαπάμε την ΠΑΤΡΙΔΑ . Γιατί άραγε;
Γιατί υπήρχε στοιχειώδες σύστημα ελέγχου κι αξιολόγησης. Οι διδάσκοντες έτρεμαν τον Επιθεωρητή και την έκθεση του. Θεωρήθηκε «αυταρχικό» σύστημα κι αφού τον βάφτισαν «σύμβουλο» νομίζω, μετά τον εξέλεγαν, όπως και τους Διευθυντές, και στο τέλος τον κατήργησαν κι ησύχασαν. Σήμερα λοιπόν κανείς δεν ελέγχει κανέναν, κανείς δεν αξιολογεί κανέναν. Μπορείς να παράγεις στρατιές από αναλφάβητους, που η κατάργηση της βάσης θα τους επιτρέψει να γίνουν και …φοιτητές και κανείς δεν θα σου πει τίποτε.
Οι ωρυόμενοι για τα φράγκα συνδικάλες δεν αισθάνονται την ελάχιστη ντροπή για την κατάντια της αφελληνισμένης αναλφάβητης παιδείας που δίνουν στα παιδιά των Ελλήνων. Οι αριστεριστές κι οι ρηγάδες που κοροϊδεύαμε στα αμφιθέατρα κατά κύματα αποφοίτησαν και διορίστηκαν. Φτυαρίζουν άμμο στο Τουβλοποιείο. Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις, ωραίοι Έλληνες που ‘χουν το χάρισμα του Δάσκαλου στο αίμα τους. Θυμάμαι τον φιλόλογο Στεφανίδη στον Κορυδαλλό, τον μαγικό Ανδρέα Μπελεζίνη, αυτός βέβαια φροντιστής, που χάραξε τις ψυχές στρατιών και γενεών αποφοίτων του Κλασσικού.
Οι πολλοί όμως; Που είναι οι διαμαρτυρίες τους για τον αφελληνισμό της Παιδείας, για την στροφή στις «δεξιότητες»; Τι πάει να πει αυτή η μαλακία; Αδειάζουν στην κοινωνία μουνουχισμένα ανδράποδα, έτοιμα για την πρέζα και την εκμετάλλευση και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.
Μην μου πείτε για τις αμοιβές τους.
Ο Γεώργιος Ζωγράφος, ο αυστηρός Πατριώτης και Δημοκράτης δάσκαλος μου στην 5^η και 6^η δημοτικού, που του χρωστάμε όλοι και όλες που περάσαμε από τα χέρια του ισόβια ευγνωμοσύνη, έπαιρνε τρεις κι εξήντα αλλά όχι μόνο έβγαλε καλούς Έλληνες αλλά είχε αξιοπρέπεια για να δώσει και ρέστα σε άλλους. Γεια σου Κύριε, όπου και να ΄σαι. Θα ΄πρεπε οι παλιοί σου μαθητές να σε πάρουμε μια τιμητική βόλτα στους ώμους και να γκρεμίσουμε το τείχος της καφροσύνης τους για να διαβείς. Να φορέσεις εκείνο το γκρι σακκάκι σου με τα πετσιά στους αγκώνες και να μας πεις πάλι για τον Ηρωϊκό Τρόπο και την Φιλοτιμία, να τα πεις και σ’ αυτά τα βώδια με το βρώμικο μάτι, που θέλουν λέει ν’ αντιγράψουν τώρα το μοντέλο της …Πορτογαλίας. Θου κύριε…
Το θέμα είναι απλό, αδέρφια.
 Σύστημα που ανταμείβει τους κακούς και τιμωρεί τους καλούς, σύστημα όπου κανείς δεν ελέγχει και δεν αξιολογεί κανέναν, σύστημα που δεν εμποτίζει την νεολαία με Γνώσεις και δεν της δίνει εθνικό μπούσουλα κι Ιδεολογία, παράγει βάνδαλους, αφασιακούς αναλφάβητους, «επιστήμονες» του 8 κάτω από τη βάση, που θα μπουν και θα βγουν στα Πανεπιστήμια της αριστερίστικης Χούντας, του νεποτισμού και της μικροκομματικής συναλλαγής, του «ασύλου» για κάθε φασιστοειδές κι εγκληματία.
«Απαγορεύεται το πτύειν» έγραφε κάποτε μέσα στα αστικά λεωφορεία και στα καφενεία. Όσοι περάσαμε τα 40 το θυμόμαστε. Ναι, οι Έλληνες κάποτε έφτυναν στο δάπεδο των λεωφορείων και στο πάτωμα των καφενείων. Σιγά – σιγά το κόψανε. Σήμερα η «παιδεία» της ανακυκλωμένης αριστεροφροσύνης τους μαθαίνει να φτύνουν τα ίδια τους τα μούτρα, τους τάφους των προγόνων τους, όταν δεν κυνηγά την Χαρά Νικοπούλου και δεν κάνει πλάτες στους θηλυκούς αγκιτάτορες των Σκοπιανών παλαιοναζί και των τούρκων ισλαμοφασιστών.
Νομίζετε τυχαία έφυγε το «Εθνικής»;

This entry was posted in Επισημαίνουμε, Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink.

Read more »