Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

Κιτσοπούλου εναντίον Αθανασίου Διάκου: υπάρχουν όρια στη βεβήλωση;

Written by Βασιλική Πιτούλη     www.vasilikipitouli.gr

Monday, 10 September 2012 07:53

Το θέμα ξεκίνησε με μια θεατρική παράσταση της κυρίας Κιτσοπούλου η οποία κάποτε είχε πάρει βραβείο στη λογοτεχνία και είχε φωτογραφηθεί γυμνή. Το πώς σχετίζονται αυτά τα δυο, μόνο ο θεός των υποψήφιων σελέμπριτι γνωρίζει, δηλαδή το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάποιοι άνθρωποι προκειμένου να διεκδικήσουν το πεντάλεπτο δημοσιότητας που τους αναλογεί. Η υπόθεση του θεατρικού έργου, το οποίο ανέβηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, έχει ως εξής: ο Αθανάσιος Διάκος «επιστρέφει» στις μέρες μας ως ένας «μέσος» έλληνας οικογενειάρχης, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου, η δε γυναίκα του τον απατά. Ακολούθησε άρθρο στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» το οποίο κατήγγειλε το στόρι της παράστασης και την ίδια τη συγγραφέα. Η κυρία Κιτσοπούλου φέρεται να έχει προβεί στο παρελθόν στην εξής υπέροχη δήλωση: «Οι Έλληνες μοιάζουν μεταξύ τους, επειδή ακόμα δεν μάθανε να ανακατεύονται με άλλες φυλές. Είναι ακόμα ρατσιστές και θέλουν να διαιωνιστεί η δική τους φάτσα, ο δικός τους κώλος, κι ας είναι δύο επί δύο, δεν έχει σκεφτεί ποτέ ο Έλληνας πατέρας ‘μακάρι την κόρη μου να τη γαμούσε ένας ωραίος μαύρος, να βγει το εγγονάκι μου ωραίο.’ Όοοχι. Προτιμάει να διαιωνίσει την φάτσα, προτιμάει το εγγονάκι του να γίνει 1,50 μ. στο ύψος, αλλά να του μοιάζει. Στ’ αρχίδια του αν το εγγονάκι δεν θα παίξει ποτέ στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, αρκεί να του μοιάζει». Δε θα σχολιάσω το ήθος και το ύφος της δήλωσης της εν λόγω κυρίας, δε με αφορά. Θα σταθώ όμως στο εξής: ποια είναι αλήθεια τα όρια της τέχνης, αν αυτά υπάρχουν, και ποια είναι τα όρια της βεβήλωσης; Στο πρώτο ερώτημα, το οποίο είναι μάλλον φιλοσοφικού περιεχομένου, ας απαντήσουν οι ειδικοί. Θα αποτολμήσω μια απάντηση στο δεύτερο, ως εκπαιδευτικός, αλλά κυρίως ως σκεπτόμενος πολίτης αυτής της χώρας. Έχει δικαίωμα μια κυρία (ο χαρακτηρισμός πρέπει να δίνεται σε αυτές που τον αξίζουν, αλλά εν πάση περιπτώσει) να «αποκαθηλώνει» ένα εθνικό σύμβολο; Έναν εθνικό ήρωα, αποδεδειγμένα; Έναν άνθρωπο αν θέλετε, που μαρτύρησε με τον πιο φρικτό τρόπο, για να έχουμε εμείς την ελευθερία μας σήμερα, και να μπορεί η κάθε Κιτσοπούλου να ανεβάζει τα πρωτοποριακά της έργα; Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κλισέ, αλλά δυστυχώς για κάποιους, είναι η αλήθεια. Και αν κάποιοι αντιδρούν στον όρο εθνικό, να τον αλλάξω: τι σόι κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται τον εξευτελισμό κάθε ιδανικού, κάθε πράγματος ή κατάστασης που υπερβαίνει τα τετριμμένα και ανάγεται σε υψηλότερες σφαίρες; Έννοιες όπως η αγάπη για την πατρίδα και η αυτοθυσία, έννοιες ιερές, θα έπρεπε να προστατεύονται, και να μην έχει δικαίωμα ο κάθε αγύρτης να τις εξευτελίζει. Ειδικά αν το κάνει αποσκοπώντας σε χρηματικό όφελος, γιατί δεν σας είπα και το άλλο: η κυρία χρηματοδοτήθηκε από τα λεφτά του φορολογούμενου Έλληνα πολίτη. Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Τι είδους κοινωνία αποτελούμε, τι πολίτες ετοιμάζουμε; Σε κάθε κράτος ευνομούμενο, ο σεβασμός για τις αξίες είναι υποχρεωτικός, δεν είναι προαιρετικός στη διάθεση κάθε σούργελου. Το θέμα πυροδότησε μια αντιπαράθεση μεταξύ ομάδων που αλληλοχαρακτηρίζονται «χρυσαύγουλα» «ρατσιστές» «κρατιστές» «αριστεριστές» και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οι χαρακτηρισμοί μικρή σημασία έχουν. Εκείνο που προέχει είναι η εμβάθυνση σε όλα αυτά τα άθλια φαινόμενα των καιρών, ο προβληματισμός για την εθνική, κοινωνική, πολιτιστική μας εν τέλει ταυτότητα. Και η γνώση των ορίων. (Στοιχεία για τη δημοσίευση αυτή πήρα από το status του Βαγγέλη Ραπτόπουλου στο Facebook, από  το Left.gr και το άρθρο του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη με τίτλο «Οι τρεις ταφές του Αθανασίου Διάκου»).

 

Posted in: ΘΕΑΤΡΙΚΑ