ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙ ΤΗ ΓΤΝΑΙΚΑ ;

                                                           ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΙΤΟΥΛΗ

Written by Βασιλική Πιτούλη   www.vasilikipitouli.gr ( κλικ Βιβλιοφάγος blog ,Γυναικεία θέματα )

Tuesday, 05 June 2012 06:26

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα αληθινά μας πρόσωπα, και τις μάσκες που φοράμε κατά περίσταση. Γιατί μάσκες; Μη φανταστείτε κάτι τόσο γκράντε όσο το καρναβάλι της Βενετίας, όχι, καθόλου. Καθημερινά πράγματα. Σε ρωτάει ο συνάδελφος το πρωί στο γραφείο πώς είσαι. Θα του πεις την αλήθεια; Αμφιβάλλω. Θα του πεις ότι ο άντρας σου σε σύγχυσε και αναρωτιέσαι πόσον καιρό θα τον αντέχεις ακόμη; Θα του πεις ότι το παιδί σου σε πλήγωσε βαθιά; Όχι βέβαια. Θα φορέσεις το κοινωνικό σου χαμόγελο, και θα του πεις: «Όλα καλά, Γιάννη». Μάσκες απλές, μάσκες συμβατικότητας, μάσκες τις οποίες όλοι ασμένως φοράμε για να μη γίνουμε φόρτωμα στους άλλους που δε μας φταίνε σε τίποτε. Μάσκες που τις έχουμε ανάγκη για να νιώθουμε εμείς οι ίδιοι καλύτερα. Μάσκες που κοντεύουμε να τις πιστέψουμε, γιατί πολλές φορές η ζωή χωρίς την απαραίτητη ωραιοποίηση, πολύ απλά, δεν αντέχεται. Εγώ στο άρθρο αυτό, φίλοι μου, θα σας περιγράψω κάποιες πολύ ειδικές μάσκες που φοράνε και τα δυο φύλα στον πόλεμο που λέγεται έρωτας. Εδώ πραγματικά γίνεται μύλος. Συναντάει ένας χωρισμένος μια γυναίκα που του αρέσει. Εκείνη του αποκαλύπτεται, και φυσικά τον ρωτάει για τα δικά του, αν έχει διαζύγιο. Παρεμπιπτόντως, αυτό το χαρτί, σε πολλούς κύκλους που συναναστρέφομαι θεωρείται το «βασικό πτυχίο»! Ο περί ου ο λόγος θα φορέσει την κατάλληλη μάσκα και θα της πει: «Μωρό μου, δεν έχω πάρει διαζύγιο γιατί δε βρέθηκε ακόμη καμιά να με συγκινήσει…» Αν έχει πτυχίο δραματικής σχολής, ακόμη και αν είναι γεννημένος ηθοποιός που οι κακουχίες της ζωής τον έριξαν σε μια τιποτένια δουλειά αντί να του επιτρέψουν να γίνει ένας νέος Αιμίλιος Βεάκης, άντε Κούρκουλος ή Αλεξανδράκης στην πιο πρόσφατη εποχή, τότε θα συνοδέψει τα λόγια του με ένα αναστεναγμό και ένα κοίταγμα προς τα πάνω. Πολύ θέλει η άλλη; Το τσίμπησε το δόλωμα. Θα παραμυθιαστεί (γιατί της αρέσει και αυτής ο λεγάμενος) και θα χτίσει ένα ολόκληρο οικοδόμημα όπου εκείνος είναι πρωταγωνιστής αδιαφιλονίκητος, ένας αξιόλογος άντρας που ατύχησε, που πέρασε βάσανα με μια κακιά σύζυγο που δεν του δίνει την ελευθερία του, αλλά εκείνος δεν το βάζει κάτω και γυρεύει την αδερφή ψυχή. Παραμύθι μύθαρος, η κοιλιά σου πίθαρος. Η συνέχεια του παραμυθιού αυτού, άρχοντές μου, είναι λίγο πολύ κοινή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Εκείνος θα απολαμβάνει όσα η ευπιστία της ηλίθιας θα του παραχωρεί, και το πιο πιθανό είναι να λέει τα ίδια και σε άλλες δέκα. Πού έγκειται εδώ η ευθύνη της γυναίκας; Να τσεκάρει τον παραμυθά, όχι με την ευαισθησία της ερωτευμένης (αλίμονό της αν είναι) αλλά με το άγρυπνο, αγέλαστο μάτι της ξύπνιας γυναίκας. Της γυναίκας που δε μασάει ψευτιές. Της γυναίκας που τσακίζεται στον καθημερινό αγώνα, και δεν έχει όρεξη να ακούει κανενός τις μπούρδες. Ακόμη και ενός άντρα που της αρέσει, και ονειρεύεται μαζί του έναν ερωτικό παράδεισο. Κορίτσια, ξυπνήστε. Οι άντρες δεν είναι κτήνη, όπως λέτε όταν μαζεύεστε όλες μαζί οι ατυχήσασες και κλαίτε τη μοίρα σας. Οι άντρες, δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, μας κάνουν ακριβώς όσα τους επιτρέπουμε. Άνθρωποι είναι (το λέω για να το πιστέψω) ναι, ναι, άνθρωποι σαν εμάς. Απλώς διαφέρει ο τρόπος της σκέψης μας, και η βιολογία μας, ίσως. Εδώ βεβαίως ισχύει το διαχρονικό «Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ’ ανέβει στο κρεβάτι». Ο χωριάτης φταίει που σκαρφάλωσε ή εσύ, που του έδωσες το δικαίωμα; Τώρα θα μου πείτε, κι εμείς ευαίσθητες ψυχές είμαστε, επιρρεπείς στον έρωτα. Εντάξει, μην χτυπιέστε για να με πείσετε, σας πιστεύω. Είναι αλήθεια υπαρξιακό το ερώτημα, αν όντως μπορεί ο άντρας, ως πιο απλό ον, να ξεγελάσει τη γυναίκα που όπως λέει η επιστήμη της βιολογίας, είναι πιο σύνθετη (ναι, το έχω διαβάσει το συγκεκριμένο, ως αποτέλεσμα έρευνας που έγινε για το γυναικείο εγκέφαλο σε σχέση με τον αντρικό). Αποφεύγω τις γενικεύσεις, διότι τα πράγματα βεβαίως κρίνονται κατά περίπτωση. Πιστεύω, και θα το πω ευθαρσώς, ότι όταν η γυναίκα δίνει στον άντρα την εντύπωση ότι την ξεγελάει, τότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Μάλλον αυτός καλά θα κάνει να φυλάει τα νώτα του. Διότι το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος:  Είναι λόγια του Ευριπίδη, του μεγάλου τραγωδού, γραμμένα χιλιάδες χρόνια πριν, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά: «Μπορεί η γυναίκα να έχει δύναμη μικρή, κι όλα να την τρομάζουν, και να λιγοθυμά όταν όπλο αντικρύσει, όταν όμως στο κρεβάτι της την αδικούν και την εξευτελίζουν, δεν υπάρχει από τον δικό της πιο δολοφόνος νους».

 

Posted in: ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ