ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ ..... ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Oταν μία μέρα έλυνα ενα σταυρόλεξο συνάντησα την ερώτηση " πτώση των αξιών ; " , δυσκολευτηκα να την βρώ την λέξη , αλλά τελικά βρέθηκε απο τις υπόλοιπες λέξεις
" ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ " .
Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν την γνώριζα την λέξη , ούτε την είχα ακούσει .
Δεν ήξερα την λέξη , αλλά ζούσα και ζώ στην "ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ " , κάθε μέρα , κάθε ώρα
και κάθε λεπτό .
Οποιός σήμερα πιστεύει σε αρχές και αξίες θεωρείται , αν μη τι άλλο , " γραφικός " .
Την ιστορία μας προσπαθούν να την " αλλάξουν " για να είμαστε αγαπημένοι με τους γείτονες.
 Το θέμα των " ΑΞΙΩΝ " και των συνθηκών που επικρατούσαν , μερικα χρόνια πριν
μας αναλύει ο Φ.Κρανιδιώτης σε άρθρο του με τον τίτλο :

<< ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ >>

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Οι δημόσιοι χώροι αντανακλούν το δημόσιο ήθος. Οι λεηλατημένες πλατείες με τα σπασμένα παγκάκια, τα ρημαγμένα συντριβάνια, τα σκουπίδια στις νησίδες και στα παρτέρια, η «τέχνη» των γκράφιτι στους τοίχους, τα βανδαλισμένα αγάλματα των ηρώων μας, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που έχτισαν σχεδόν 40 χρόνια μαϊμού «αριστεροφροσύνης».
Το «Τουβλοποιείον η Αννούλα», που παριστάνει την Παιδεία, Δια Βίου Μάθηση και Δυο Αυγά Τουρκίας πλησιάζει στο απόγειο της απόδοσης. Πλέον με 6 μπαίνεις στα ΤΕΙ και με 8 σε ΑΕΙ. Κάτω από την βάση εννοείται. Μπορεί να είσαι “δυσλεκτικός” μαλάκας, να μην μπορείς να βρεις την πόλη σου στο χάρτη, να έχεις εθνική συνείδηση μετέωρου μπαμπουΐνου αλλά, όσο κι αστροπέλεκας να ‘σαι, το «Τουβλοποιείον η Αννούλα» θα σε στοιβάξει σε κάποια ανώτατη σχολή.
Δεν φταίει βέβαια μόνον η Αννούλα. Πήρε δεκαετίες ο άθλος του αφελληνισμού, της ασυδοσίας, της κατάλυσης κάθε έννοιας πειθαρχίας και ελέγχου.
Δεν πήγα ποτέ σε σχολείο που να ‘χε κεντρική θέρμανση. 6^ο Δημοτικό Κορυδαλλού, Γυμνάσιο Αρρένων και 1^ο Λύκειο Κορυδαλλού, μια ζωή το «δαγκώναμε». Οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές μας ήταν κακά αμειβόμενοι και δίδασκαν σε γκρίζα κτίρια, με ανύπαρκτες υποδομές και μικρά τσιμεντένια προαύλια. Στο δε Γυμνάσιο ήμασταν 40 ματσουλαραίοι σε κάθε τμήμα. Πάντως μάθαμε ελληνικά της προκοπής, γεωγραφία, Ιστορία, στοιχειώδη μαθηματικά. Πήραμε μια ιδέα από τον Ελληνικό Τρόπο, μάθαμε πέντε πράγματα για την χώρα μας, τον Λαό μας, την Ιστορία του και για τις άλλες χώρες και τους άλλους λαούς. Μάθαμε το βασικό εργαλείο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της ελευθερίας: την ελληνική γλώσσα και πάνω απ’ όλα μάθαμε το αυτονόητο: ν’ αγαπάμε την ΠΑΤΡΙΔΑ . Γιατί άραγε;
Γιατί υπήρχε στοιχειώδες σύστημα ελέγχου κι αξιολόγησης. Οι διδάσκοντες έτρεμαν τον Επιθεωρητή και την έκθεση του. Θεωρήθηκε «αυταρχικό» σύστημα κι αφού τον βάφτισαν «σύμβουλο» νομίζω, μετά τον εξέλεγαν, όπως και τους Διευθυντές, και στο τέλος τον κατήργησαν κι ησύχασαν. Σήμερα λοιπόν κανείς δεν ελέγχει κανέναν, κανείς δεν αξιολογεί κανέναν. Μπορείς να παράγεις στρατιές από αναλφάβητους, που η κατάργηση της βάσης θα τους επιτρέψει να γίνουν και …φοιτητές και κανείς δεν θα σου πει τίποτε.
Οι ωρυόμενοι για τα φράγκα συνδικάλες δεν αισθάνονται την ελάχιστη ντροπή για την κατάντια της αφελληνισμένης αναλφάβητης παιδείας που δίνουν στα παιδιά των Ελλήνων. Οι αριστεριστές κι οι ρηγάδες που κοροϊδεύαμε στα αμφιθέατρα κατά κύματα αποφοίτησαν και διορίστηκαν. Φτυαρίζουν άμμο στο Τουβλοποιείο. Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις, ωραίοι Έλληνες που ‘χουν το χάρισμα του Δάσκαλου στο αίμα τους. Θυμάμαι τον φιλόλογο Στεφανίδη στον Κορυδαλλό, τον μαγικό Ανδρέα Μπελεζίνη, αυτός βέβαια φροντιστής, που χάραξε τις ψυχές στρατιών και γενεών αποφοίτων του Κλασσικού.
Οι πολλοί όμως; Που είναι οι διαμαρτυρίες τους για τον αφελληνισμό της Παιδείας, για την στροφή στις «δεξιότητες»; Τι πάει να πει αυτή η μαλακία; Αδειάζουν στην κοινωνία μουνουχισμένα ανδράποδα, έτοιμα για την πρέζα και την εκμετάλλευση και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.
Μην μου πείτε για τις αμοιβές τους.
Ο Γεώργιος Ζωγράφος, ο αυστηρός Πατριώτης και Δημοκράτης δάσκαλος μου στην 5^η και 6^η δημοτικού, που του χρωστάμε όλοι και όλες που περάσαμε από τα χέρια του ισόβια ευγνωμοσύνη, έπαιρνε τρεις κι εξήντα αλλά όχι μόνο έβγαλε καλούς Έλληνες αλλά είχε αξιοπρέπεια για να δώσει και ρέστα σε άλλους. Γεια σου Κύριε, όπου και να ΄σαι. Θα ΄πρεπε οι παλιοί σου μαθητές να σε πάρουμε μια τιμητική βόλτα στους ώμους και να γκρεμίσουμε το τείχος της καφροσύνης τους για να διαβείς. Να φορέσεις εκείνο το γκρι σακκάκι σου με τα πετσιά στους αγκώνες και να μας πεις πάλι για τον Ηρωϊκό Τρόπο και την Φιλοτιμία, να τα πεις και σ’ αυτά τα βώδια με το βρώμικο μάτι, που θέλουν λέει ν’ αντιγράψουν τώρα το μοντέλο της …Πορτογαλίας. Θου κύριε…
Το θέμα είναι απλό, αδέρφια.
 Σύστημα που ανταμείβει τους κακούς και τιμωρεί τους καλούς, σύστημα όπου κανείς δεν ελέγχει και δεν αξιολογεί κανέναν, σύστημα που δεν εμποτίζει την νεολαία με Γνώσεις και δεν της δίνει εθνικό μπούσουλα κι Ιδεολογία, παράγει βάνδαλους, αφασιακούς αναλφάβητους, «επιστήμονες» του 8 κάτω από τη βάση, που θα μπουν και θα βγουν στα Πανεπιστήμια της αριστερίστικης Χούντας, του νεποτισμού και της μικροκομματικής συναλλαγής, του «ασύλου» για κάθε φασιστοειδές κι εγκληματία.
«Απαγορεύεται το πτύειν» έγραφε κάποτε μέσα στα αστικά λεωφορεία και στα καφενεία. Όσοι περάσαμε τα 40 το θυμόμαστε. Ναι, οι Έλληνες κάποτε έφτυναν στο δάπεδο των λεωφορείων και στο πάτωμα των καφενείων. Σιγά – σιγά το κόψανε. Σήμερα η «παιδεία» της ανακυκλωμένης αριστεροφροσύνης τους μαθαίνει να φτύνουν τα ίδια τους τα μούτρα, τους τάφους των προγόνων τους, όταν δεν κυνηγά την Χαρά Νικοπούλου και δεν κάνει πλάτες στους θηλυκούς αγκιτάτορες των Σκοπιανών παλαιοναζί και των τούρκων ισλαμοφασιστών.
Νομίζετε τυχαία έφυγε το «Εθνικής»;

This entry was posted in Επισημαίνουμε, Πρώτη Σελίδα. Bookmark the permalink.

Posted in: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ