Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 30, 2013
frinda
ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΤΡΥΠΩΝΟΥΝ Η νύχτα γέμισε τα μαύρα της μαντίλια Με θραύσματα κρυστάλλων μετεωρίτες λαμπρούς Από νεκρούς λησμονημένους πλανήτες. Και σκέπασε τον ύπνο του κόσμου. Όνειρα γλυκά, μάτια μου. Είμαι στη βεράντα ενός άστρου και νανουρίζω Όνειρο με δυο φτερά περιστεριού Πόσο κοντά είσαι που δεν μπορώ ν’ αντέξω Το χαμό μιας ελπίδας που με τυραννάει σαν δήμιος Είσαι πολύ μακριά για να χαιρετήσω Τον ερχομό ενός ονείρου που ξεψύχησε Στην αμμουδιά της ξεχασμένης νιότης. Σταμάτα πια μη σκουπίζεις τα μάτια με αυτά τα μαντίλια Που έβαψαν κόκκινα από τον πόνο. Η αντάρα κρεμάστηκε στα βλέφαρά μου Και κρύβει τη θάλασσα του πόθου μου που οργιάζει. Κρασί κερνάω τον πόθο μου, κρασί τον πόνο και την αγάπη Είσαι πολύ κοντά για να σου χαρίσει...
