Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ !!!!!!!!!!!!




Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ !!!


Οι προφητείες του Πατροκοσμά είναι ήδη εδώ ( ΠΗΓΗ : ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΡΑΣΗ )


Ο λόγος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού προς τους σκλαβωμένους Έλληνες είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ…

Του Μιχάλη Βλάσση*

Η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση είναι γεμάτη από προφητικές ρήσεις και συμβολισμούς που αφορούν το μέλλον. Αυτές οι ενοράσεις και η προβλεπτική αξία της πίστης μας φάνηκαν ήδη από το πολύ μακρινό παρελθόν και καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα, χρονικό και γεωγραφικό. Επικεντρώνονται δε στον ελλαδικό χώρο και κυρίως στα μοναστήρια και τους τόπους της έντονης και διαρκούς προσευχής, δηλαδή του μοναχισμού, κάτι το πολύ φυσιολογικό, αφού σε μέρη ευλαβικής απομόνωσης η ανθρώπινη ψυχή και η συνείδηση επικοινωνούν πολύ καλύτερα και καθαρότερα με τον Θεό. Για αυτό τον λόγο μπορεί κανείς να μιλήσει για γεροντική προφητική παράδοση της Ορθοδοξίας.

Ίσως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της γεροντικής προφητικής παράδοσής μας είναι ο μεγάλος κήρυκας των ελληνικών γραμμάτων, του ελληνορθόδοξου διαφωτισμού και της εθνικής μας ελευθερίας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, την μνήμη του οποίου τιμούμε στις 24 Αυγούστου.

Ζώντας λίγο πριν αρχίσει να χαράζει η λευτεριά, η δράση του και το έργο του σε μεγάλο μέρος της τουρκοκρατούμενης τότε πατρίδας μας σκόρπισαν παντού αχτίδες φωτός και μεγάλες ελπίδες για την επερχόμενη εθνική έγερση. Η κεντρική ιδέα του ήταν αυτή για το Ποθούμενο, εννοώντας έτσι την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά τουΤούρκου δυνάστη, που πράγματι συνέβη μερικές δεκαετίες αργότερα, δικαιώνοντας απόλυτα τον Πατροκοσμά.

Σαν νέος «Απόστολος Παύλος», ο Κοσμάς ο Αιτωλός όργωσε κυριολεκτικά την Ελλάδα, σκορπίζοντας παντού φως και ευλογία Θεού και Ρωμιοσύνης. Έκανε τέσσερις μεγάλες περιοδείες, περνώντας από τα σημαντικότερα μέρη της εποχής του, εκεί που στέναζε ο καταπιεσμένος από την οθωμανοκρατία Ελληνισμός: την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλονίκη, τη Στερεά Ελλάδα και τη Θεσσαλία, φθάνοντας μέχρι και την Κωνσταντινούπολη. Αλλά βασικό του επίκεντρο υπήρξε η δράση του στην ΉΠΕΙΡΟ και την Αλβανία, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο χειρόγραφα με τις προφητείες του βρέθηκαν και στην αλβανική, όπως βεβαίως και στην ελληνική γλώσσα. Και όλες αυτές τις περιοδείες τις έκανε είτε με τα πόδια είτε ανεβασμένος πάνω σε ένα γαϊδουράκι, κηρύσσοντας παντού τον Θείο Λόγο και την εθνική επανάσταση.

Εκείνο που ξεσήκωνε και έδινε κουράγιο στους υπόδουλους ελληνικούς πληθυσμούς ήταν ο προφητικός λόγος του Αγίου και η βασική ιδέα της αναμονής του Ποθούμενου. Έτσι, όπου και αν πήγαινε ο Άγιος, συναθροίζονταν οι πιστοί και άκουγαν το χριστιανικό του κήρυγμα, που ήταν συγχρόνως και ένα εθνεγερτήριο σάλπισμα, το οποίο λίγο αργότερα μετουσιώθηκε στην μεγάλη επανάσταση του 1821, που απελευθέρωσε την πατρίδα μας από τον βάρβαρο δυνάστη. Το Ποθούμενο έλαβε σάρκα και οστά και ο Κοσμάς ο Αιτωλός δικαιώθηκε απόλυτα.

Αλλά και σήμερα, πάλι δικαιώνεται ο Πατροκοσμάς! Είναι τόσο διαχρονικές οι προφητικές του ρήσεις, ώστε απορεί πραγματικά κανείς πόσο θεόπνευστος μπορεί να ήταν αυτός ο άγιος άνθρωπος. Με τόσο βαθύ βλέμμα είδε ο Κοσμάς μέσα στο μέλλον.
Παραθέτω εδώ τις σημαντικότερες προφητικές δηλώσεις του Πατροκοσμά, με έναν σύντομο σχολιασμό από την ταπεινότητά μου.

«Αυτό μια μέρα θα γίνει Ρωμέικο και καλότυχος όποιος θα ζήσει σε εκείνο το βασίλειο»...
Αυτή τη φράση, που βεβαίως αποδείχτηκε πέρα για πέρα προφητική, την έλεγε ο Άγιος σε πολλά και διαφορετικά μέρη της σκλαβωμένης τότε Ελλάδας. Φαντάζεται κανείς πόση ευτυχία και πόση ελπίδα έδινε τότε στους υπόδουλους Έλληνες και Χριστιανούς. Τα παιδιά που τον άκουγαν, όλα τους, έζησαν μερικές δεκαετίες αργότερα την εθνική και θρησκευτική μας απελευθέρωση.

«Το Ποθούμενο θα γίνει στην τρίτη γενεά. Θα το δουν τα εγγόνια σας»… 
Αυτή την προφητεία την είπε στη Χειμάρρα. Πραγματικά, η εθνική μας απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό έγινε στην τρίτη γενιά από τότε, και θα περιελάμβανε και την Βόρειο Ήπειρο με τον ελληνικότατο πληθυσμό της, εάν οι μεγάλες δυνάμειςδιαχρονικά δεν εμπόδιζαν την ενσωμάτωσή της με την μητέρα Ελλάδα και εάν η χώρα μας δεν είχε τη διαχρονική επίσης ατυχία να κυβερνάται από προδότες.

«Τα βάσανα είναι ακόμη πολλά. Θυμηθείτε τα λόγια μου. Προσεύχεστε, ενεργείτε και υπομένετε στερεά. Έως ότου να κλείσει αυτή η πληγή του πλάτανου, το χωριό σας θα ’ναι σκλαβωμένο και δυστυχισμένο»… 
Αυτή η προφητεία ειπώθηκε στο χωριό Βασιλικό της Ηπείρου (παλιό όνομα: Τσαραπλανά) και πραγματικά η πληγή στο πλατάνι εκείνο έκλεισε το 1912, έτος κατά το οποίο απελευθερώθηκε η Ήπειρος!

«Όταν σμίξουν αυτά τα δενδρύλλια, τότε θα έρθει το Ποθούμενο»… 
Ειπώθηκε επίσης στο παραπάνω χωριό, και τα δενδρύλλια αυτά μεγάλωσαν, απλώθηκαν και τελικά έσμιξαν το 1912!

«Θα ’ρθουν οι κόκκινοι σκούφοι, κι ύστερα οι Άγγλοι επί 54 χρόνια και κατόπιν θα γίνει ρωμέικο»… 
Αυτή η προφητεία, που λέχθηκε στην Κεφαλλονιά και αφορούσε στην απελευθέρωση της Επτανήσου, επαληθεύτηκε με εντυπωσιακή ακρίβεια. Πράγματι, ήρθαν οι «κόκκινοι σκούφοι», που δεν ήταν παρά οι Γάλλοι στρατιώτες, οι οποίοι ονομάζονταν έτσι λόγω του χρώματος των καπέλων που φορούσαν στα χρόνια του Ναπολέοντα. Και μετά απ’ αυτούς ήρθαν οι Άγγλοι, οι οποίοι κατείχαν τα Επτάνησα για 54 χρόνια, όσα ακριβώς είχε προφητεύσει ο Πατροκοσμάς! Είχαν έρθει αμέσως μετά από τους Γάλλους, το 1810, και έφυγαν το 1864, όταν τα νησιά του Ιονίου ενσωματώθηκαν τελικά με την Ελλάδα.

«Θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος, θα κυριεύσεις όλη την Αρβανιτιά, θα υποτάξεις την Πρέβεζα, την Πάργα, το Σούλι, το Δέλβινο, το Γαρδίκι και αυτό το τάχτι του Κουρτ πασά. Θα αφήσεις μεγάλο όνομα στην οικουμένη. Και στην Πόλη θα πας, μα με κόκκινα γένεια. Αυτή είναι η θέληση της Θείας Προνοίας. Ενθυμού, όμως, εις όλη τη διάρκεια της εξουσίας σου, να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι τους Χριστιανούς, αν θέλεις να μείνει η εξουσία στους διαδόχους σου»… 
Αυτή την προφητεία είπε ο Άγιος στο Τεπελένι, ενώπιον του Αλή πασά, πριν ο τελευταίος κυριαρχήσει σε όλη την περιοχή. Τελικά η ρήση του Κοσμά έτυχε απόλυτης δικαίωσης, αφού ο Αλή πασάς όντως κυρίευσε όλα τα παραπάνω μέρη, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη πήγε με κόκκινα γένεια: του είχαν πάρει το κεφάλι οι Οθωμανοί και το έστειλαν δώρο στον σουλτάνο.

«Το παιδί αυτό θα προκόψει, θα κυβερνήσει την Ελλάδα και θα δοξαστεί»… 
Αυτά είπε ο Πατροκοσμάς, δείχνοντας ένα μικρό παιδί. Αργότερα το παιδί αυτό μεγάλωσε και έγινε κυβερνήτης της Ελλάδας ως πρωθυπουργός. Λεγόταν Ιωάννης Κωλέττης…

«Από τρία μπουγάζια στενά, Σκρα, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλό είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακριά η Πόλη. Εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φθάσει στην Πόλη. Στη μέση του δρόμου θα μάθει ότι ο πόλεμος τελείωσε»… 
Αυτή η προφητεία αφορά ξεκάθαρα τις μάχες των βαλκανικών πολέμων (1912-1913), στα στενά του Σκρα και αλλού, ενώ πραγματικά ο στρατός δεν έφθασε ποτέ στην Κωνσταντινούπολη, αφού ο πόλεμος έληξε........

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ , ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1998 ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ


ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ....ΦΩΣ: **ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ



Ηθοποιός σημαίνει ......Φως.......
και αυτό το Φως, το μεγάλο, το λαμπερό, το διαχρονικό και εκφραστικό
το είχε πλέριο μέσα στη γεμάτη Τέχνη μορφή του και στη Δύναμη της υποκριτικής του Δεινότοτητας


ο μεγάλος μας ηθοποιός του Θεάτρου και Κινηματογράφου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ



τι να πει κανείς για τον άνθρωπο .....ΦΩΣ του Ελληνικού Θεάτρου και Κινηματογράφου...
θα ήταν ασέβεια να πάμε σε κάτι που να καλούσαμε "Αφιέρωμα-παρουσίαση" του έργου και της προσωπικότητας του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ

Σε εποχές παρακμής πνευματικής ομού μετά της κοινωνικής, σε εποχές που το "σκουπίδι" αναγορεύεται σε "θέαμα" και "διασκέδαση", σε εποχές που η βιομηχανοποίηση της τέχνης ισοπέδωσε και εξαφάνισε τέτοιες μορφές

η ΕΜΜΟΝΗ μας σε προσωπικότητες της εμβέλειας του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ είναι θαρρώ προσπάθεια ανάτασης της πνευματικής υποταγής μας


9 ΜΑΡΤΗ 1921-16 ΓΕΝΑΡΗ 1998

(Έζησε 77 χρόνια κοντά μας)

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1921 σε ξενοδοχείο της οδού Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας. Πατέρας του ήταν ο γνωστός στρατιωτικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν. Νονά του η μεγάλη ηθοποιός Κυβέλη Ανδριανού. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1940.

Κύρια η καλλιτεχνική του δράση αναδείχτηκε μέσα από το ΘΕΑΤΡΟ, στο οποίο και ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕ με εμφανίσεις και έργα
που στην κυριολεξία ΤΙΜΗΣΑΝ το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΕΑΤΡΟ με συγκλονιστικές ερμηνείες.



Είχε πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικά έργα.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1940 στην οπερέτα του Στράους "Η Νυχτερίδα".

Αμέσως μετά εμφανίστηκε στο "Θέατρο Ρεξ" της Μαρίκας Κοτοπούλη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Ανάμεσα σ΄ αυτά ήταν τα έργα:

"Δωδεκάτη νύκτα", "Ριχάρδος Β'", "Ριχάρδος Γ'", "Άμλετ", "Τίμων ο Αθηναίος" (Σαίξπηρ),

"Ημερολόγιο ενός τρελού" (Γκόγκολ), "Ιβάνωφ" (Τσέχωφ), "Ερρίκος Δ'" (Πιραντέλο).


Το 1943 - 1944 συμμετείχε στο θίασο Κατερίνας. Το 1944 συγκρότησε δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη και αργότερα με τη Βάσω Μανωλίδου. Το 1945 συνεργάστηκε με το θίασο Μελίνας Μερκούρη και Νίκου Χατζίσκου. Από το 1946 έως το 1950 επέστρεψε στο Εθνικό Θεάτρο. Το 1951 μετέβη στην Αμερική και Αγγλία, όπου και παρέμεινε επί διετία παρακολουθώντας την εξέλιξη του θεάτρου.
Από το 1953 που επέστρεψε μέχρι το 1959 συγκρότησε μαζί με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά δικό τους θίασο και ανεβάζουν έργα όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Ο βροχοποιός" κ.ά., επιχειρώντας "τουρνέ" στην Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.


ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Ο Δημήτρης Χορν συμμετείχε μόλις σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες όμως έγραψαν τη δική τους μεγάλη ιστορία στον Κινηματογράφο της χρυσής εποχής για την Ελλάδα 1950-1960 με αξιόλογες επιτυχίες όπως:
"Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ"  (1943)    ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΩΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
με τον ΑΙΜΙΛΙΟ ΒΕΑΚΗ και ΘΑΝΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
"ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ"   (1944)    ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
με τις ΖΙΝΕΤ ΛΑΚΑΖ και ΤΖΕΝΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
"Ο ΜΕΘΥΣΤΑΚΑΣ"   (1950)   ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
με τον μεγάλο ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ και την ΜΠΙΛΛΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εδώ ξεκινάει η απογείωση της καρριέρας του στον Κινηματογράφο, στον οποίο δένεται σαν συνέχεια της ζωής με την ΘΡΥΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΕΛΛΗΣ ΛΑΜΠΕΤΗ με την οποία δίνουν ρεσιτάλ τέχνης σε μια σειρά αξέχαστες ταινίες :
"ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΞΥΠΝΗΜΑ"    (1954)   ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
με την ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ και τον θρυλικό ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΠΑ



"ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ"    (1955)   ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
με την ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ και μια πλειάδα μεγάλων ηθοποιών:
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ, ΙΛΥΑ ΛΙΒΥΚΟΥ, ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ, ΖΩΡΑΣ ΤΣΑΠΕΛΛΗΣ

Μια συγκλονιστική ερμηνεία πραγματικά στο ρόλο του ζωγράφου. Μια ερμηνεία σταθμός ψυχής και έκφρασης.

"TO KOΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ"     (1956)   ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
με την ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ
και τους: ΕΛΕΝΗ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ, ΓΙΩΡΓΟ ΦΟΥΝΤΑ, ΑΝΕΣΤΗ ΒΛΑΧΟ, ΣΤΕΦΑΝΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟ




ΧΡΥΣΗ ΣΦΑΙΡΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 1956 με τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ να είναι απίστευτα συγκλονιστικός με δύναμη απαράμιλλη ψυχής επιμονής και αγάπης.
"ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ"   (195Cool   ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
με τη ΥΒΟΝ ΣΑΝΣΟΝ, τον ΒΑΣΙΛΗ ΑΥΛΩΝΙΤΗ, το ΧΡΗΣΤΟ ΤΣΑΓΑΝΕΑ




"ΜΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ"    (1960)   ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΩΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
με την ΚΑΚΙΑ ΑΝΑΛΥΤΗ και τον ΔΙΟΝΥΣΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ



"ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ"    (1961)   ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
με τη ΜΑΡΩ ΚΟΝΤΟΥ, ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, ΑΝΤΡΕΑ ΝΤΟΥΖΟ





Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ εδώ, στην εξαιρετική του ερμηνεία παίρνει το Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ
Ο Μεγάλος μας ηθοποιός στον Κινηματογράφο τιμήθηκε θα λέγαμε πολύ "αυστηρά" με δύο μονάχα ΒΡΑΒΕΙΑ:
  • 1960 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣ/ΚΗΣ Α' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ "ΜΙΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ"
  • 1961 ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣ/ΚΗΣ Α' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ "ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ"

ΑΛΛΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ και ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ


Ξακουστή η ραδιοφωνική εκπομπή του με τίτλο "Ο Ταχυδρόμος Έφτασε". Με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στη φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη. Ο Δημήτρης Χορν "άφησε" και δεκάδες μαγνητοφωνήσεις θεατρικών έργων.
Ξακουστό είναι το ερωτικό επτάχρονο ειδύλλιο με την μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη, με την οποία παραλίγο να αποκτήσει παιδί αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως "...η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωή μου". Πριν όμως υπήρξε παντρεμένος με τη Ρίτα Φιλίππου.
Το 1967, χρόνια μετά το τέλος της σχέσης του με την Λαμπέτη παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), η οποία είχε ήδη δύο παιδιά. Έζησαν μαζί μέχρι το θάνατο της το 1988. Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο συνδυασμός του ταλέντου με τη γοητεία και τη φινέτσα των τρόπων του τον ανέδειξε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς.
Λέγεται πως κάποτε μετά από το τέλος μίας παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε, ζήτησε συγγνώμη για την "άθλια" ερμηνεία του από τους θεατές, οι οποίοι παρ' όλα αυτά τον καταχειροκρότησαν.
Μιλούσε Αγγλικά και Γαλλικά. Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ την περίοδο 1974 - 1975. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1980 ίδρυσαν μαζί με τη σύζυγο του, Άννα Γουλανδρή, το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, σκοπός του οποίου είναι η μελέτη του ελληνικού πολιτισμού.
Τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998. Μετά το θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του βραβείο (Βραβείο Χορν), το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου.


ΤΟ ΕΙΔΟΣ της ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ του

ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ, σαν Α' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ, δεν είχε αυτό που ονομάζουμε "στιβαρή" παρουσία του ΑΝΤΡΑ-ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ-ΑΦΕΝΤΗ, του δυνατού, του επιβλητικού, του επιθετικού.
Αντίθετα όμως στην κυριολεξία η υποκριτική του ΣΑΡΩΣΕ αυτό το αντρικό ερμηνευτικό πρότυπο στην κυριολεξία και το κατέστησε ανενεργό με την υφή και δομή της ερμηνείας του.
Γαλήνιος, πράος, αδύναμος σωματικά ΑΛΛΑ απ την άλλη θυελλώδης, ορμητικός, εκρηκτικός, ψυχικά ακατάβλητος, με εκπληκτική ΓΟΗΤΕΙΑ και ΣΑΓΗΝΗ έδωσε μορφές και ρόλους που πραγματικά άγγιξαν τον ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΝΤΡΑ της τότε εποχής:
ΑΔΥΝΑΤΟΣ, ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ, ΦΤΩΧΟΣ, ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ πάντα με ένα τρόπο μοναδικό
ήταν πρότυπα που ερμήνευσε με τρόπο μοναδικό και αυθεντικό
ο Θυελλώδης ΕΡΩΤΑΣ του με την ΙΕΡΕΙΑ του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου
ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ τον βοήθησε αφάνταστα να εκφράσει στην μεγάλη οθόνη, αυτό το τρομερά ερωτικό που βίωνε και στην προσωπική του ζωή που ήταν ικανό να απογειώσει συναισθηματικά και ερμηνευτικά τις ερμηνείες του.


"Ποιος το ξέρει.......τι μας έγραψε η μοίρα ποιος το ξέρει.........."



Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ 1859 - 1843



  • Σαν Σήμερα 13 / 1 / 1859 γεννήθηκε ο Κωστής Παλαμάς

    Κωστής Παλαμάς

    Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

    Πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Παλαμάς
    Γέννηση 13 Ιανουαρίου 1859 Πάτρα, Ελλάδα Country flag
    Θάνατος 27 Φεβρουαρίου 1943 (84 ετών) Αθήνα, Ελλάδα Country flag
    Εθνικότητα Ελληνική
    Υπηκοότητα Ελληνική
    Είδος Τέχνης Συγγραφέας, Λογοτέχνης, Ποιητής

    Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.

    Βιογραφία

    Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα και ασχολούμενων με τη θρησκεία: Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1803) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη "Παλαμαία Σχολή" και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης. Ο θείος του Ανδρέας Παλαμάς υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος, τον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει στα "Διηγήματά" του (Β' έκδοση, 1929, σελ. 200). Ο Μιχαήλ Ευσταθίου Παλαμάς (αδελφός του Ανδρέα) και ο Πανάρετος Παλαμάς ήταν ασκητές. Ο Δημήτριος Ι. Παλαμάς, επίσης θείος του Κωστή, ήταν ψάλτης και υμνογράφος στο Μεσολόγγι.[1]

    Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας: το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο Μεσολόγγι. Εκεί έζησε από το 1867 ως το 1875, σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία.
    Το σπίτι του Παλαμά στην Πάτρα

    Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, "ποίημα για γέλια", όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: "Σ΄ αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ΄ αστράπτον βλέμμα /Μη - μ΄ απεκρίθης - μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον /...".
    Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα". Η πρώτηεπιδράσεις της [[Α' Αθηναϊκή του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες "Ραμπαγάς" και "Μη χάνεσαι". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές: τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής".


    Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896. Το 1898, μετά το θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση "Ο Τάφος". Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποχώρησε το 1928. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930.

    Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωστής Παλαμάς μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφ' ενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφ' ετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

    Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια 40 ημέρες μετά το θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.

    Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα, στην οδό Κορίνθου 241. Τρία χρόνια πριν τη γέννηση του Παλαμά στο ίδιο σπίτι γεννήθηκε η μεγάλη Ιταλίδα πεζογράφος Ματθίλδη Σεράο.[2]

    Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας αρκετές φορές από το 1926 έως το 1940.[3]
    Σήμερα "τιμής ένεκεν" φέρεται αφιερωμένη στο όνομά του μεγάλη αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Τεχνόπολις στην Αθήνα.

    Έργο

    Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές, καθώς και θεατρικά έργα, κριτικά και ιστορικά δοκίμια, συγκριτολογικές μελέτες και βιβλιοκριτικές. Την επιμέλεια της επανέκδοσης των έργων του μετά το θάνατό του ανέλαβε ο γιος του Λέανδρος Παλαμάς επίσης ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας.
    Το ποιητικό έργο

    Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν αφενός επικράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα και αφετέρου υποχώρησε το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα.

    Οι δύο πρώτες του συλλογές, Τραγούδια της πατρίδος μου και Τα μάτια της ψυχής μου είχαν ακόμα απηχήσεις του ρομαντισμού της Α' Αθηναϊκής Σχολής και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του Κάλβου), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο Τάφος (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα Η Φοινικιά (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), Ασκραίος και Αλυσίδες (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων Πατρίδες.

    Η κορυφαία έκφραση της "λυρικής σκέψης" του Παλαμά είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, τους αρχαίους, τους βυζαντινούς και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη.

    'Η Φλογέρα του βασιλιά (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του Βασίλειου Β' ("Βουλγαροκτόνου") στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει ναός της Παναγίας. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της Φλογέρας του Βασιλιά είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως του μακεδονικού αγώνα.

    Μετά τις μεγάλες συνθέσεις επανήλθε σε μικρότερες λυρικές φόρμες, με τις συλλογές Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας και Η Πολιτεία και η Μοναξιά (1912), μαζί με τις οποίες εξέδωσε και τα σατιρικά ποιήματά του (Σατιρικά γυμνάσματα). Στις επόμενες συλλογές του γενικά δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο στην ποιητική του εξέλιξη, παρά μόνο στις τελευταίες, Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) και Οι νύχτες του Φήμιου(1935): αποτελούνται αποκλειστικά από σύντομα, τετράστιχα ποιήματα.
    Η σχέση με το δημοτικισμό

    Η εποχή της εμφάνισης του Κωστή Παλαμά, αλλά και των άλλων ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής συνέπεσε με την έξαρση του προβληματισμού για το γλωσσικό ζήτημα: το 1888 εκδόθηκε το Ταξίδι μου του Ψυχάρη, ενώ είχε προηγηθεί η διαμάχη Κωνσταντίνου Κόντου- Δημ. Βερναρδάκη, το 1882. Ενώ σταδιακά στην ποίηση η δημοτική καθιερώθηκε (με τη συμβολή και των ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής), στην πεζογραφία (και φυσικά στον επίσημο λόγο) επικρατούσε η καθαρεύουσα. Ο Παλαμάς, υποστηρικτής της δημοτικής, υποδέχθηκε με ευνοϊκή κριτική το Ταξίδι μου: μια μόλις μέρα αφ' ότου το διάβασε, έγραψε το άρθρο "Το επαναστατικόν βιβλίον του κ. Ψυχάρη", εκφράζοντας ενθουσιώδεις κρίσεις, χωρίς βέβαια να παραλείψει να επισημάνει και τις ακρότητες του συγγραφέα. Η υποστήριξή του προς όλες τις προσπάθειες καθιέρωσης της δημοτικής ήταν συνεχής και έμπρακτη: συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού Ο Νουμάς από το πρώτο κιόλας τεύχος και στη δημοτική έγραψε όχι μόνο τα ποιήματα, αλλά και τα (λίγα) διηγήματά του.

    Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ στο λογοτεχνικό (και αργότερα και στο κριτικό) έργο χρησιμοποιούσε τη δημοτική, ως Γραμματέας του Πανεπιστημίου ήταν υποχρεωμένος να συντάσσει τα επίσημα έγγραφα σε αυστηρή καθαρεύουσα: όπως ανέφερε ο ίδιος σε επιστολή του, στην φιλολογική του εργασία ήταν "μαλλιαρός" και στην υπηρεσία του "αττικιστής απ' την κορφή ως τα νύχια". Η επίσημη θέση του, όπως ήταν φυσικό, δύσκολα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποστήριξη στο δημοτικισμό: βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο επιθέσεων, ειδικά κατά τα "Ευαγγελικά" (1901) και τα "Ορεστειακά" (1903). Παρά ταύτα ο ίδιος δε δίστασε να δηλώσει δημοσίως ότι ο δημοτικισμός ήταν η αρετή του (1908).
    Κατάλογος έργων
    Ποιητικό έργο

    Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)
    Ύμνος εις την Αθηνάν (1889)
    Τα μάτια της ψυχής μου (1892)
    Ίαμβοι και ανάπαιστοι (1897)
    Τάφος (1898)
    Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1900)
    Η ασάλευτη ζωή (1904)

    Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907)
    Η φλογέρα του Βασιλιά (1910)
    Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912)
    Σατιρικά Γυμνάσματα (1912)
    Η πολιτεία και η μοναξιά (1912)
    Βωμοί (1915)
    Τα παράκαιρα (1919)
    Τα δεκατετράστιχα (1919)
    Οι πεντασύλλαβοι- Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυό λουλούδια από τα ξένα (1925)
    Δειλοί και σκληροί στίχοι (1928)
    Ο κύκλος των τετράστιχων (1929)
    Περάσματα και χαιρετισμοί (1931)
    Οι νύχτες του Φήμιου (1935)
    Βραδινή φωτιά (1944, μεταθανάτια έκδοση επιμελημένη από τον γιό του Λέανδρο)
    Η Κασσιανή
    To φάντασμα

    Πεζογραφικό έργο
    Διηγήματα

    Θάνατος παληκαριού, διήγημα, (1901)
    Διηγήματα, 1920

    Θέατρο

    Τρισεύγενη, δράμα (1903).

    Κριτική-Δοκίμιο

    Ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες κριτικούς. Σε αυτόν οφείλεται η επανεκτίμηση του έργου των Ανδρέα Κάλβου, Διονύσιου Σολωμού, της Επτανησιακής Σχολής εν γένει, του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων.

    "Το έργο του Κρυστάλλη" (1894),
    "Σολωμός Η ζωή και το έργο του" (1901)
    "Γράμματα" (2 τόμοι, 1904 - 1907)
    "Ηρωικά πρόσωπα και κείμενα" (1911)
    "Τα πρώτα κριτικά" (1913)
    "Αριστοτέλης Βαλαωρίτης" (1914)
    "Βιζυηνός και Κρυστάλλης" (1916)
    "Ιούλιος Τυπάλδος" (1916)
    "Πως τραγουδούμε τον θάνατο της κόρης" (1918)
    "Πεζοί δρόμοι" (3 τόμοι 1929 - 1933)
    "Ο Γκαίτε στην Ελλάδα" (1932)
    "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" (1933)
    "Η ποιητική μου" (1933)
    "Πεζοί δρόμοι. Κάποιων νεκρών η ζωή" (1934)
    "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" 2ος τομος (1940).

    Μεταφράσεις

    "Β΄Ολυμπιονικός" του Πινδάρου εφημ.΄΄Εστία΄΄, 1896
    "ΙΔ΄Ολυμπιονικός" Πινδάρου, εφημ. ΄΄Ακρόπολις΄΄, 1896
    "Πρόας ο Νικίου" υπό Αντρέ Λωρί, έκδοση Διάπλασης των Παίδων, 1898.
    "Η Ελένη της Σπάρτης" του Αιμ. Βεράβεν 1906.


    Σημειώνεται ότι πρώτα έργα του Κ. Παλαμά που μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα ήταν "Η ασάλευτη ζωή", "Η τρισεύγενη", ο "θάνατος παλληκαριού" και ακολούθησαν άλλα. Στη δε γαλλική γλώσσα πρώτα ήταν "Ο τάφος", "Ο Δωδεκάλογος του γύφτου", ο "θάνατος παλληκαριού" κ.ά., ενώ πλείστα αποσπάσματα άλλων συλλογών μεταφράστηκαν σε διάφορες άλλες γλώσσες όπως στη γερμανική, ιταλική, ισπανική αραβική και τουρκική γλώσσα.
    Παραπομπές

    ↑ Κώνστας Κ.Σ. (1961) Ο Ανδρέας Παλαμάς ο Υμνογράφος. Στερεοελλαδική Εστία, τεύχος 8, 1961, σελ. 113-117
    ↑ Το πατρικό σπίτι του Κωστή Παλαμά που βρίσκεται στην Πάτρα (Κορίνθου 241) βγήκε στο "σφυρί.". ΣΚΑΪ Πάτρας. 13 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2012.
    ↑ The Nomination Database for the Nobel Prize in Literature, 1901-1950

    Βιβλιογραφία

    Κ.Θ.Δημαρά, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Ίκαρος΄, Αθήνα 1975
    Λίνου Πολίτη, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1978
    Λεύκωμα: Κωστής Παλαμάς. 60 χρόνια από τον θάνατό του., Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Αθήνα 2003
    Αντώνης Γλυτζουρής, O Mωρίς Mαίτερλινκ και οι απόψεις του Παλαμά για το θέατρο», Aριάδνη, Eπιστημονική Eπετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Kρήτης, Tόμος Ένατος, Pέθυμνο, 2003, σσ. 189-201.

    ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
    Σαν Σήμερα  13 / 1 / 1859 γεννήθηκε ο Κωστής Παλαμάς 

Κωστής Παλαμάς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Πραγματικό όνομα  Κωνσταντίνος Παλαμάς
Γέννηση  13 Ιανουαρίου 1859 Πάτρα, Ελλάδα Country flag
Θάνατος  27 Φεβρουαρίου 1943 (84 ετών) Αθήνα, Ελλάδα Country flag
Εθνικότητα  Ελληνική
Υπηκοότητα  Ελληνική
Είδος Τέχνης  Συγγραφέας, Λογοτέχνης, Ποιητής

Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν από το Μεσολόγγι. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν οικογένεια λογίων, με αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα και ασχολούμενων με τη θρησκεία: Ο προπάππος του Παναγιώτης Παλαμάς (1722-1803) είχε ιδρύσει στο Μεσολόγγι την περίφημη "Παλαμαία Σχολή" και ο παππούς του Ιωάννης είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης. Ο θείος του Ανδρέας Παλαμάς υπήρξε πρωτοψάλτης και υμνογράφος, τον οποίο ο Κωστής Παλαμάς αναφέρει στα "Διηγήματά" του (Β' έκδοση, 1929, σελ. 200). Ο Μιχαήλ Ευσταθίου Παλαμάς (αδελφός του Ανδρέα) και ο Πανάρετος Παλαμάς ήταν ασκητές. Ο Δημήτριος Ι. Παλαμάς, επίσης θείος του Κωστή, ήταν ψάλτης και υμνογράφος στο Μεσολόγγι.[1]

Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας: το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο Μεσολόγγι. Εκεί έζησε από το 1867 ως το 1875, σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία.
Το σπίτι του Παλαμά στην Πάτρα

Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1875, όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, "ποίημα για γέλια", όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: "Σ΄ αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ΄ αστράπτον βλέμμα /Μη - μ΄ απεκρίθης - μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον /...".
Από το 1875 δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα και το 1876 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή Ερώτων Έπη, σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα". Η πρώτηεπιδράσεις της [[Α' Αθηναϊκή του αυτοτελής έκδοση ήταν το 1878 το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το 1898 εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του Νίκος Καμπάς (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και Γεώργιος Δροσίνης άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες "Ραμπαγάς" και "Μη χάνεσαι". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του αθηναϊκού ρομαντισμού και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές: τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής".


Το 1886 δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τραγούδια της Πατρίδος μου στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Το 1887 παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Λέανδρος Παλαμάς. το 1889 δημοσιεύτηκε ο Ύμνος εις την Αθηνάν, αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896. Το 1898, μετά το θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση "Ο Τάφος". Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποχώρησε το 1928. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι" (1897), "Ασάλευτη Ζωή" (1904), "ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" (1907), "Η Φλογέρα του Βασιλιά" (1910). Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωστής Παλαμάς μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφ' ενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφ' ετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια 40 ημέρες μετά το θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή και η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση). Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.

Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα, στην οδό Κορίνθου 241. Τρία χρόνια πριν τη γέννηση του Παλαμά στο ίδιο σπίτι γεννήθηκε η μεγάλη Ιταλίδα πεζογράφος Ματθίλδη Σεράο.[2]

    Ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας αρκετές φορές από το 1926 έως το 1940.[3]
    Σήμερα "τιμής ένεκεν" φέρεται αφιερωμένη στο όνομά του μεγάλη αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Τεχνόπολις στην Αθήνα.

Έργο

Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές, καθώς και θεατρικά έργα, κριτικά και ιστορικά δοκίμια, συγκριτολογικές μελέτες και βιβλιοκριτικές. Την επιμέλεια της επανέκδοσης των έργων του μετά το θάνατό του ανέλαβε ο γιος του Λέανδρος Παλαμάς επίσης ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας.
Το ποιητικό έργο

Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν αφενός επικράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα και αφετέρου υποχώρησε το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα.

Οι δύο πρώτες του συλλογές, Τραγούδια της πατρίδος μου και Τα μάτια της ψυχής μου είχαν ακόμα απηχήσεις του ρομαντισμού της Α' Αθηναϊκής Σχολής και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του Κάλβου), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο Τάφος (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα Η Φοινικιά (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), Ασκραίος και Αλυσίδες (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων Πατρίδες.

Η κορυφαία έκφραση της "λυρικής σκέψης" του Παλαμά είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, τους αρχαίους, τους βυζαντινούς και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη.

'Η Φλογέρα του βασιλιά (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του Βασίλειου Β' ("Βουλγαροκτόνου") στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει ναός της Παναγίας. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της Φλογέρας του Βασιλιά είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως του μακεδονικού αγώνα.

Μετά τις μεγάλες συνθέσεις επανήλθε σε μικρότερες λυρικές φόρμες, με τις συλλογές Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας και Η Πολιτεία και η Μοναξιά (1912), μαζί με τις οποίες εξέδωσε και τα σατιρικά ποιήματά του (Σατιρικά γυμνάσματα). Στις επόμενες συλλογές του γενικά δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο στην ποιητική του εξέλιξη, παρά μόνο στις τελευταίες, Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) και Οι νύχτες του Φήμιου(1935): αποτελούνται αποκλειστικά από σύντομα, τετράστιχα ποιήματα.
Η σχέση με το δημοτικισμό

Η εποχή της εμφάνισης του Κωστή Παλαμά, αλλά και των άλλων ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής συνέπεσε με την έξαρση του προβληματισμού για το γλωσσικό ζήτημα: το 1888 εκδόθηκε το Ταξίδι μου του Ψυχάρη, ενώ είχε προηγηθεί η διαμάχη Κωνσταντίνου Κόντου- Δημ. Βερναρδάκη, το 1882. Ενώ σταδιακά στην ποίηση η δημοτική καθιερώθηκε (με τη συμβολή και των ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής), στην πεζογραφία (και φυσικά στον επίσημο λόγο) επικρατούσε η καθαρεύουσα. Ο Παλαμάς, υποστηρικτής της δημοτικής, υποδέχθηκε με ευνοϊκή κριτική το Ταξίδι μου: μια μόλις μέρα αφ' ότου το διάβασε, έγραψε το άρθρο "Το επαναστατικόν βιβλίον του κ. Ψυχάρη", εκφράζοντας ενθουσιώδεις κρίσεις, χωρίς βέβαια να παραλείψει να επισημάνει και τις ακρότητες του συγγραφέα. Η υποστήριξή του προς όλες τις προσπάθειες καθιέρωσης της δημοτικής ήταν συνεχής και έμπρακτη: συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού Ο Νουμάς από το πρώτο κιόλας τεύχος και στη δημοτική έγραψε όχι μόνο τα ποιήματα, αλλά και τα (λίγα) διηγήματά του.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ στο λογοτεχνικό (και αργότερα και στο κριτικό) έργο χρησιμοποιούσε τη δημοτική, ως Γραμματέας του Πανεπιστημίου ήταν υποχρεωμένος να συντάσσει τα επίσημα έγγραφα σε αυστηρή καθαρεύουσα: όπως ανέφερε ο ίδιος σε επιστολή του, στην φιλολογική του εργασία ήταν "μαλλιαρός" και στην υπηρεσία του "αττικιστής απ' την κορφή ως τα νύχια". Η επίσημη θέση του, όπως ήταν φυσικό, δύσκολα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποστήριξη στο δημοτικισμό: βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο επιθέσεων, ειδικά κατά τα "Ευαγγελικά" (1901) και τα "Ορεστειακά" (1903). Παρά ταύτα ο ίδιος δε δίστασε να δηλώσει δημοσίως ότι ο δημοτικισμός ήταν η αρετή του (1908).
Κατάλογος έργων
Ποιητικό έργο

    Τραγούδια της πατρίδος μου (1886)
    Ύμνος εις την Αθηνάν (1889)
    Τα μάτια της ψυχής μου (1892)
    Ίαμβοι και ανάπαιστοι (1897)
    Τάφος (1898)
    Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1900)
    Η ασάλευτη ζωή (1904)

    Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907)
    Η φλογέρα του Βασιλιά (1910)
    Οι καημοί της λιμνοθάλασσας (1912)
    Σατιρικά Γυμνάσματα (1912)
    Η πολιτεία και η μοναξιά (1912)
    Βωμοί (1915)
    Τα παράκαιρα (1919)
    Τα δεκατετράστιχα (1919)
    Οι πεντασύλλαβοι- Τα παθητικά κρυφομιλήματα- Οι λύκοι- Δυό λουλούδια από τα ξένα (1925)
    Δειλοί και σκληροί στίχοι (1928)
    Ο κύκλος των τετράστιχων (1929)
    Περάσματα και χαιρετισμοί (1931)
    Οι νύχτες του Φήμιου (1935)
    Βραδινή φωτιά (1944, μεταθανάτια έκδοση επιμελημένη από τον γιό του Λέανδρο)
    Η Κασσιανή
    To φάντασμα

Πεζογραφικό έργο
Διηγήματα

    Θάνατος παληκαριού, διήγημα, (1901)
    Διηγήματα, 1920

Θέατρο

    Τρισεύγενη, δράμα (1903).

Κριτική-Δοκίμιο

Ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες κριτικούς. Σε αυτόν οφείλεται η επανεκτίμηση του έργου των Ανδρέα Κάλβου, Διονύσιου Σολωμού, της Επτανησιακής Σχολής εν γένει, του Κώστα Κρυστάλλη και άλλων.

    "Το έργο του Κρυστάλλη" (1894),
    "Σολωμός Η ζωή και το έργο του" (1901)
    "Γράμματα" (2 τόμοι, 1904 - 1907)
    "Ηρωικά πρόσωπα και κείμενα" (1911)
    "Τα πρώτα κριτικά" (1913)
    "Αριστοτέλης Βαλαωρίτης" (1914)
    "Βιζυηνός και Κρυστάλλης" (1916)
    "Ιούλιος Τυπάλδος" (1916)
    "Πως τραγουδούμε τον θάνατο της κόρης" (1918)
    "Πεζοί δρόμοι" (3 τόμοι 1929 - 1933)
    "Ο Γκαίτε στην Ελλάδα" (1932)
    "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" (1933)
    "Η ποιητική μου" (1933)
    "Πεζοί δρόμοι. Κάποιων νεκρών η ζωή" (1934)
    "Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου" 2ος τομος (1940).

Μεταφράσεις

    "Β΄Ολυμπιονικός" του Πινδάρου εφημ.΄΄Εστία΄΄, 1896
    "ΙΔ΄Ολυμπιονικός" Πινδάρου, εφημ. ΄΄Ακρόπολις΄΄, 1896
    "Πρόας ο Νικίου" υπό Αντρέ Λωρί, έκδοση Διάπλασης των Παίδων, 1898.
    "Η Ελένη της Σπάρτης" του Αιμ. Βεράβεν 1906.


Σημειώνεται ότι πρώτα έργα του Κ. Παλαμά που μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα ήταν "Η ασάλευτη ζωή", "Η τρισεύγενη", ο "θάνατος παλληκαριού" και ακολούθησαν άλλα. Στη δε γαλλική γλώσσα πρώτα ήταν "Ο τάφος", "Ο Δωδεκάλογος του γύφτου", ο "θάνατος παλληκαριού" κ.ά., ενώ πλείστα αποσπάσματα άλλων συλλογών μεταφράστηκαν σε διάφορες άλλες γλώσσες όπως στη γερμανική, ιταλική, ισπανική αραβική και τουρκική γλώσσα.
Παραπομπές

    ↑ Κώνστας Κ.Σ. (1961) Ο Ανδρέας Παλαμάς ο Υμνογράφος. Στερεοελλαδική Εστία, τεύχος 8, 1961, σελ. 113-117
    ↑ Το πατρικό σπίτι του Κωστή Παλαμά που βρίσκεται στην Πάτρα (Κορίνθου 241) βγήκε στο "σφυρί.". ΣΚΑΪ Πάτρας. 13 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2012.
    ↑ The Nomination Database for the Nobel Prize in Literature, 1901-1950

Βιβλιογραφία

    Κ.Θ.Δημαρά, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Ίκαρος΄, Αθήνα 1975
    Λίνου Πολίτη, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1978
    Λεύκωμα: Κωστής Παλαμάς. 60 χρόνια από τον θάνατό του., Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Αθήνα 2003
    Αντώνης Γλυτζουρής, O Mωρίς Mαίτερλινκ και οι απόψεις του Παλαμά για το θέατρο», Aριάδνη, Eπιστημονική Eπετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Kρήτης, Tόμος Ένατος, Pέθυμνο, 2003, σσ. 189-201.
    
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
    • Ἡ ἀσάλευτη ζωή
       
      Καὶ τ᾿ ἄγαλμα ἀγωνίστηκα γιὰ τὸ ναὸ νὰ πλάσω
      στὴν πέτρα τὴ δική μου ἀπάνω,
      καὶ νὰ τὸ στήσω ὁλόγυμνο, καὶ νὰ περάσω,
      καὶ νὰ περάσω, δίχως νὰ πεθάνω.


      καὶ τό ῾πλασα. Κ᾿ οἱ ἄνθρωποι, στενοὶ προσκυνητάδες
      στὰ ξόανα τ᾿ ἄπλαστα μπροστὰ καὶ τὰ κακοντυμένα,
      θυμοῦ γρικῆσαν τίναγμα καὶ φόβου ἀνατριχάδες,
      κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα.

      Καὶ τ᾿ ἄγαλμα στὰ κύμβαλα, κ᾿ ἐμὲ στὴν ἐξορία.
      Καὶ πρὸς τὰ ξένα τράβηξα τὸ γοργοπέρασμά μου
      καὶ πρὶν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία
      ἔσκαψα λάκκο, κ᾿ ἔθαψα στὸ λάκκο τ᾿ ἄγαλμά μου.

      Καὶ τοῦ ψιθύρησα: «Ἄφαντο βυθίσου αὐτοῦ καὶ ζῆσε
      μὲ τὰ βαθιὰ ριζώματα καὶ μὲ τ᾿ ἀρχαῖα συντρίμμια,
      ὅσο ποὺ νἄρθ᾿ ἡ ὥρα σου, ἀθάνατ᾿ ἄνθος εἶσαι,
      ναὸς νὰ ντύση καρτερεῖ τὴ θεία δική σου γύμνια!»

      Καὶ μ᾿ ἕνα στόμα διάπλατο, καὶ μὲ φωνὴ προφήτη,
      μίλησ᾿ ὁ λάκκος: «Ναὸς κανείς, βάθρο οὔτε, φῶς, τοῦ κάκου.
      Γιὰ δῶ, γιὰ κεῖ, γιὰ πουθενὰ τὸ ἄνθος σου, ὦ τεχνίτη!
      Κάλλιο γιὰ πάντα νὰ χαθῆ μέσ᾿ στ᾿ ἄψαχτα ἑνὸς λάκκου.

      Ποτὲ μὴν ἔρθ᾿ ἡ ὥρα του! Κι ἂν ἔρθη κι ἂν προβάλη,
      μεστὸς θὰ λάμπη καὶ ὁ ναὸς ἀπὸ λαὸ ἀγαλμάτων,
      τ᾿ ἀγάλματα ἀψεγάδιαστα, κ᾿ οἱ πλάστες τρισμεγάλοι
      γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στὴ νύχτα τῶν μνημάτων!

      Τὸ σήμερα εἴτανε νωρίς, τ᾿ αὔριο ἀργὰ θὰ εἶναι,
      δὲ θὰ σοῦ στρέξη τ᾿ ὄνειρο, δὲ θάρθ᾿ ἡ αὐγὴ ποὺ θέλεις,
      μὲ τὸν καημὸ τ᾿ ἀθανάτου ποὺ δὲν τὸ φτάνεις, μεῖνε,
      κυνηγητὴς τοῦ σύγγνεφου, τοῦ ἴσκιου Πραξιτέλης.

      Τὰ τωρινὰ καὶ τ᾿ αὐριανά, βρόχοι καὶ πέλαγα, ὅλα
      σύνεργα τοῦ πνιγμοῦ γιὰ σὲ καὶ ὁράματα τῆς πλάνης
      μακρότερη ἀπ᾿ τὴ δόξα σου καὶ μία τοῦ κήπου βιόλα
      καὶ θὰ περάσης, μάθε το, καὶ θὰ πεθάνης!»

      Κ᾿ ἐγὼ ἀποκρίθηκα: «Ἂς περάσω κι ἂς πεθάνω!
      Πλάστης κ᾿ ἐγὼ μ᾿ ὅλο τὸ νοῦ καὶ μ᾿ ὅλη τὴν καρδιά μου
      λάκκος κι ἂς φάῃ τὸ πλάσμα μου, ἀπὸ τ᾿ ἀθάνατα ὅλα
      μπορεῖ ν᾿ ἀξίζει πιὸ πολὺ τὸ γοργοπέρασμά μου».
      1903

      Πηγή
      Ετικέτες Ποιήματα
    •  ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | 100 Web Hosting